Τα γεγονότα στην Λιβύη και ο εμφύλιος σπαραγμός που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό στις περισσότερες Αραβικές χώρες, έχει πλέον φτάσει στην κορύφωση του. Η άρνηση του ηγέτη Καντάφι να παραδώσει τα ηνία από το 1969 έχει οδηγήσει την χώρα της Λιβύης σε ένα αδιέξοδο. Από την άλλη μεριά η αγανάκτηση του λαού μετά από 42 χρόνια (αυτοεκλεγόμενης από πλευράς Καντάφι) τυραννίας, αλλά και η δίψα αυτού για δημοκρατία έφεραν αλλεπάλληλες εξεγέρσεις κατά μήκος όλης της χώρας με χιλιάδες πτώματα και ακόμη περισσότερους πρόσφυγες.
Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες των Λίβυων κατοίκων για ριζικές αλλαγές στο καθεστώς της χώρας τους, το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού και η απληστία των εξωτερικών δυνάμεων καλά κρατούν. Άλλωστε, η ιστορία μας διδάσκει ότι οι εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις σπανίως δρουν με γνώμονα τα ανθρωπιστικά κίνητρα αλλά πρωταρχικά με βάση τα γεωπολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Με την πρόφαση λοιπόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και της αλληλεγγύης προς την πληγείσα χώρα, οι δυτικές δυνάμεις με κράτη-ηγέτες την Γαλλία-Βρετανία και τις Η.Π.Α, βρήκαν πρόσφορο έδαφος να παρέμβουν στρατιωτικά προκειμένου να εδραιώσουν τον στρατηγικό τους ρόλο.
Όλες αυτές οι πράξεις βέβαια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιπλέκουν την κατάσταση και να απομακρύνουν τον λαό της Λιβύης από τον στόχο του καθώς εμπλέκονται πλέον και τα προσωπικά οφέλη της κάθε χώρας. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η επίθεση των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων, ο χαρακτήρας του πολέμου αλλάζει αντικειμενικά. Ο εμφύλιος υποβαθμίζεται και σε πρώτο πλάνο έρχεται ο εθνικός αμυντικός πόλεμος εναντίον των ξένων επιδρομέων.
Με χαρακτηριστικά λοιπόν παραδείγματα τους πολέμους σε Γιουγκοσλαβία-Ιράκ-Αφγανιστάν, η στάση αυτή των χωρών που έχουν σημαντικά συμφέροντα στην συγκεκριμένη περιοχή μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μακροχρόνιες συρράξεις, αστάθεια και χάος. Με αυτόν τον τρόπο τίθεται σε κίνδυνο η ζωή ακόμη περισσότερων άμαχων τους οποίους υποτίθεται ότι προστατεύουν με τις πράξεις τους.
Καταδικάζουμε την οποιαδήποτε συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, καθώς και την παραχώρηση εδάφους και βάσεων. Ως ΠΑΣΠ ΤΜΠΤ θεωρούμε ότι, η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτές τις δραματικές εξελίξεις δεν μπορεί να είναι παρά μόνο εκφράζοντας την συμπαράσταση της στον λαό και στον άμαχο πληθυσμό της Λιβύης, που βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Eνθαρρύνουμε την άμεση πίεση για αμοιβαία κατάπαυση πυρός, με απώτερο σκοπό την εξεύρεση πολιτικής λύσης σε ειρηνικό περιβάλλον.
ΠΑΣΠ ΤΜΠΤ
