Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες των Λίβυων κατοίκων για ριζικές αλλαγές στο καθεστώς της χώρας τους, το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού και η απληστία των εξωτερικών δυνάμεων καλά κρατούν. Άλλωστε, η ιστορία μας διδάσκει ότι οι εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις σπανίως δρουν με γνώμονα τα ανθρωπιστικά κίνητρα αλλά πρωταρχικά με βάση τα γεωπολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Με την πρόφαση λοιπόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και της αλληλεγγύης προς την πληγείσα χώρα, οι δυτικές δυνάμεις με κράτη-ηγέτες την Γαλλία-Βρετανία και τις Η.Π.Α, βρήκαν πρόσφορο έδαφος να παρέμβουν στρατιωτικά προκειμένου να εδραιώσουν τον στρατηγικό τους ρόλο.
Όλες αυτές οι πράξεις βέβαια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιπλέκουν την κατάσταση και να απομακρύνουν τον λαό της Λιβύης από τον στόχο του καθώς εμπλέκονται πλέον και τα προσωπικά οφέλη της κάθε χώρας. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η επίθεση των αμερικανονατοϊκών επιδρομέων, ο χαρακτήρας του πολέμου αλλάζει αντικειμενικά. Ο εμφύλιος υποβαθμίζεται και σε πρώτο πλάνο έρχεται ο εθνικός αμυντικός πόλεμος εναντίον των ξένων επιδρομέων.
Με χαρακτηριστικά λοιπόν παραδείγματα τους πολέμους σε Γιουγκοσλαβία-Ιράκ-Αφγανιστάν, η στάση αυτή των χωρών που έχουν σημαντικά συμφέροντα στην συγκεκριμένη περιοχή μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μακροχρόνιες συρράξεις, αστάθεια και χάος. Με αυτόν τον τρόπο τίθεται σε κίνδυνο η ζωή ακόμη περισσότερων άμαχων τους οποίους υποτίθεται ότι προστατεύουν με τις πράξεις τους.
ΠΑΣΠ ΤΜΠΤ